Op 2 april 2023 sloeg het noodlot hard toe. Pepijn, onze nummer 9, overleed na een ongeval. Vandaag, 1 jaar geleden. Pepijn, wie kende hem niet?

Nou vast een heel aantal mensen. Onze nummer 9 was bekend, maar natuurlijk kende niet iedereen hem. Maar na die dag kende iedereen Pepijn. Omdat ze hem hadden gezien die middag. Vlammend met 1 hand aan de stick aan de linkerkant. Terwijl hij de cirkel in stormde. Omdat ze hem als mini van de week een hand hadden mogen geven. Omdat ze ooit training van hem hadden gehad. Omdat ze met hem in een jeugdelftal hadden gespeeld. Omdat hij die speler van Heren 1 was. Ja. Iedereen kende hem. Op zijn of haar eigen manier. Pepijn werd een symbool voor verbroedering. Armen om elkaar heen. Zoekend naar troost, zoekend naar verbondenheid. Pepijn maakte hockey op momenten in de weken erna soms volstrekt onbelangrijk. En soms juist essentieel. Soms hockeyend om Pepijn te vergeten, soms hockeyend voor hem, en vaak: hockeyend met hem in gedachten. Pepijn zal voor altijd verbonden zijn met de club.

En nu zijn we een jaar verder. Iedereen is een jaar verder. Verder in de verwerking. En dan is het ok als je er niet altijd aan denkt. Ok als je door bent gegaan. Ok als je het er niet steeds over wilt hebben. Of juist vaak. Als hij door je hoofd gaat wanneer je op de club bent. Iedereen heeft zijn/haar eigen verwerking. Als we dat begrip voor elkaar opbrengen, dan brengt het ons echt samen. Samen op de club. Als je wilt. Een open huis. Waar je mag zijn wie en wat je wilt zijn.

Het bestuur van Hockeyclub Wateringse Veld.